Rozdział 3

Gracja

Było sobotnie popołudnie. Słońce lekko prześwitywało przez jasno pomarańczowe firanki we wspólnym pokoju Gracji i Angeliki. Dziewczyny znały się dość długo. Właściwie od urodzenia mieszkały razem. Były dla siebie jak siostry. Wspierały się w trudnych chwilach, ale potrafiły także, bardzo dobrze działać sobie na nerwy.

-Pur, pur.

-Kurde, przestań.

-Pur, pur.

-No, serio ogar.

-Pur, pur ?

-Gracja !

-Ale o co chodzi ?

-Nie mogę się uczyć.

-Pur, mnie to.

Dziś Gracja była kotem. Normalnie w planach miała zostać w łóżku cały dzień, bo przecież kociaki tak robią, ale tym razem postanowiła nie wchodzić Angeli w drogę. Wstała i poszła do łazienki. Ubrała się właściwie zwyczajnie, jak na siebie. Gracja miała własny styl. W zasadzie nie potrafiła go określić ani zaliczyć do jakiejkolwiek subkultury, ale go miała. Była uczennicą warszawskiego Plastyka. Specjalizowała się w fotografii i filmie. Poza tym rozwijała się wokalnie. Tworzyła, pisała własne piosenki i nieźle jej to wychodziło. Kiedy tylko miała czas lubiła chodzić na rynek i grać. Większość ludzi nieczułych na muzykę, po prostu ją omijała, ale czasami można było trafić na kogoś komu podobało się to co robiła. Z reguły nie przepadała za ludźmi. Była tak odrębna, dziwna, że nikt nawet nie próbował zadać sobie odrobiny trudu, żeby ją poznać. Gracja wbrew pozorom była osobą radosną, dziecinną i bardzo upartą. Potrafiła postawić na swoim i zawsze mówiła prawdę, co często nie wychodziło jej na dobre. Uwielbiała zamykać się w swoim małym, artystycznym świecie. Właściwie, to można powiedzieć, że nim żyła. Nikt jej nie rozumiał. Może dlatego tak trudno jej było znaleźć jakichkolwiek przyjaciół w szkole.

Gracja spojrzała w lustro. Miała jasną, mleczną cerę usianą piegami. Jej twarz w kształcie serca okalały rude włosy z kolorowymi pasemkami, spadające kaskadą na plecy. Centralny punkt twarzy stanowiły wielkie, zielone oczy, o wiecznie rozszerzonych do granic możliwości źrenicach. Uśmiechnęła się.

Wyszła z łazienki. Postanowiła gdzieś się ruszyć. Wzięła fioletową torbę z włóczki i już miała założyć słuchawki , gdy usłyszała szum telewizora. Głosy rozpoznała od razu. Wojtek i Tomek. Jeszcze raz zerknęła na chłopaków mówiących o wielkim konkursie i kierując się do wyjścia z budynku powiedziała sama do siebie:

-Dzisiaj jestem kotkiem. Pur, więc nie będzie trudno, bo kotki zawsze dostają to co chcą.

W zasadzie po tym, co usłyszała przed chwilą, wiedziała już gdzie pójdzie. Daniel, tak, tak, tak ! On z pewnością jej pomoże ! - pomyślała. Daniel był jedynym (poza Angelą) przyjacielem Grace. Był to wysoki brunet o wielkich piwnych oczach. Chodził do jednego z warszawskich liceów. Gracja i Daniel znali się od niemowlaka. Chłopak był wrażliwy, normalny i doskonale ją rozumiał. Mieli także wspólne zainteresowania jak film czy muzyka.

Idąc, Gracja jeszcze raz przypomniała sobie słowa chłopaków z telewizji. To było mniej więcej tak: "Sieeeema, ludzie ! Macie ochotę przyjść na nasz koncert ?! Musicie zrobić tylko jedną, małą rzecz, a 10 z was dostanie bilety ! Tamtaratam... Nagrajcie DEMO ! Osoba, której piosenka będzie najlepsza dodatkowo otrzyma wejściówki za kulisy !" Coś tam jeszcze mówili, ale Grace skupiła się praktycznie tylko na tym. Nim spostrzegła, była już pod domem Daniela. Z szerokim uśmiechem i charakterystycznym dla siebie chichotem, wpadła do mieszkania i krzyknęła:

-Daniel, Daniel, Daniel ! Pomóż mi napisać piosenkę !

Merida

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Aaaa jesteście kochani ! W nagrodę łapajcie 3 rozdział, tym razem mojego autorstwa :D Afro lada moment się pojawią ;) No to teraz 13 komentów i następny rozdział będzie wasz ! Macie jakieś fajne pomysły na fabułę, śmiało piszcie :)